Şöhret afet midir?

“Şöhret afettir” diye kim demiş bilmiyorum, doğru mu demiş emin değilim. Galiba cevap, nasıl bir karaktere sahip olduğunda ve şöhret basamaklarını tırmanırken nereye gittiğini bilip bilmemende. Anlatayım…

Şöhret, kıyıya yakın bir adada yalnız yaşamaya benzer. O adada yediğin önünde, yemediğin arkanda bir tarzda yaşarken elindeki imkanları umursamazsın, zira en çok istediğin anakaranın bulunduğu karşı kıyıdan senin için hissedilen, senin adaya doğru püfür püfür esen arzu rüzgârları ve alkış sesleridir. Adadasındır ama gerçek yaşama yerin, ortamın sahnedir artık.  Sahneye çıkmasan da zihnini tamamen sahne doldurur, her an sahnede gibisindir. Sahne dediğim yeri ise anlamışsındır, anakaradaki herkes… Sen, arzulandığını hissetmek, alkışlandığını duymak için herkesi istersin. Herkes de seni, gündelik hayatını doldurabilmek, can sıkıntısından ve maişet derdinden kurtulabilmek için ister. İyi bir alışveriştir yaşanan aslında…

Şöhret adasına bir kez çıktın mı orada, oranın kurallarına göre yaşamak istersin. Bir tek amacın vardır arzulandığını ve alkışlandığını hep hissetmek… Karşı kıyıdan senin için “ün”lendiğini hep duymak. Niye şöhretleri “ünlü” deriz anladın mı?… Kişiliğin buna uygunsa şöhret niye afet olsun? Belki senin önceki sıradan hallerini sevenler, “ne güzel insandı, gitti yavrucak” diye üzülürler ama sana bir şey olmaz, gerekirse, -ki çoğu zaman gerekir- kopartırsın onlarla ipleri…

Lakin kişiliğin şöhret yaşantısına uygun değilse ve nereye gittiğini bilmeden bir anda kendini şöhret adasında bulmuşsan, kısa zamanda artık geri dönüş olmadığını da görürsün. Senin için felaket başlar, sıradan yaşantıyı özlersin, nostalji içinde kıvranırsın ama olan olmuştur artık şöhretsindir. Adanın çöplüğünde yaşasan bile, yapayalnız ölüp gitsen bile, kameralar, deklanşörler sana çevrilidir. Işıklar içindesindir… Işıkların gözlerini kamaştırmasından başka bir şey görmezsin, ışıklar seni kör etmiştir ama sen ışıklar içindesindir…